bulong ni puso...minsan walang magawa si utak

Masusukat ba ang lalim ng pag-mamahal  tulad ng dagat?  Mauunawaan ban g isip ng tao ang bulong ng puso? Maipapaliwanag ba ang saya na dulot ng pag-mamahal? Mahiwaga ang pintig at tibok  ng puso. Di kayang ipaliwanag maski na ang pinakamatalinong tao samundo. Minsan kailangan mo na lang magpatianod sa agos ng pagmamahal. Di alintana kung ikaw man ay masaktan.

Sabi nila, nakapwesto ang utak na mas mataas kaysa sa puso. Ang utak daw ang mas nakakaalam kung ano ang mas tama. Ngunit sa maraming pagkakataon, bakit puso ang nananaig. Bakit ang bulong ng puso and mas umiiral kaysa sa dikta ng isip? Nakakatawa pero totoo… sa maraming oras,maski ang utak ng taoay nagiging bobo at nagiging sunud-sunuran sa puso.

Masarap ang magmahal. Mapagpalaya sa isipan. Kakaiba ang tuwa na nararanasan ng taong nag-mamahal at minamahal. Kaygaan ng bawat hakbang. Ang bawat sandali ay may dulot na ngiti sa labi. Ang bawat oras ay parang isang buhay na panaginip…puno ng saya, tigib ng ngiti.

Ngunit di sa lahat ng pagkakataonay tama ang bulong ng puso. Minsan, mali ang napipili nating mahalin. Umaasa tayo sa isang imposibleng bagay…na mahalin na taong minamahal. Mabigat sa dibdib, masukal sa kalooban… mapait na karanasan. Ang sugat na maaring idulot nito sa ating puso ay mag-iiwan ng marka… ng pilat na mag-papaalala sa ating kabiguan. Luha ang kapalit ng kabiguan… minsan buhay ang nasisira ng dahil dito.

Maging masaya man tayo o mabigo ng dahil sa bulong ng puso.  Di dapat yun maging batayan ng ating bukas. Patuloy na pakingganang bulong nito…ngunit isa-alang-alang din ang dikta ng isipan.  Sa huli, anuman ang ating magiging pasya… tayo ang haharap sa magiging bunga nito. Masarapmagmahal kahit paminsanminsan ito ay nakakasakit.

GONE BUT NEVER FORGOTTEN

Those tender hands that took care of us…

Hands that I long to hold…

Those smiles that lit my younger years…

Smile that use to warm up those nights that so cold…

Now they are all gone…

Those foods that made my mouth to water…

Linger in my mind up to now…

The love she poured unto me and to other…

It made me happy at times when I am low…

Now they are all gone…

A granny, a mother, a kin and a friend...

A woman with great love for her to lend…

An angel that gone to go to heaven…

Up there she will start her story that she will pen…

Gone forever but will never be forgotten…

Her memories will always be here in my heart…

Thank you for the love and for the lessons that I learned…

Without you, my Lola, I will never be what I am today…

I LOVE HER

Call me pathetic, hopeless romantic, corny or names you can imagine. But I admit, I am indeed a pathetic. I am a great believer of one great love, “the one who got away”. For me being loved and loving in return is the greatest act of life. Each one of us is destined to have one great love for your special one.

I had been infatuated, I had loved, been loved and the sort. But for the very first time in my life, I have this very strong emotion that I had never felt before. I never thought that I will have this feeling towards her. At first, she was only a friend to me. As the days passed, the emotion started to grow, occupying the every space of my heart, till it entirely dominated my whole world. I tried to suppress it. At first I thought I succeeded, only to know that it only grew more.

I considered her as my “invader”. She invaded my heart and my mind. She is in my dreams. She dominated my whole damn life. She owns me but the sad part is she never knew what I feel. I am afraid to let her know fearing the worst that could possibly happen. Staring at her or even her photos became way of my life. I secretly watched her everyday wishing that someday I can keep her in my arms, wishing that I can spend the rest of my life with her. I love her… I don’t know why. I love her and that is only what I know. I love her and that what matter most.

I am praying that someday I can let her know what is inside my heart, to say the unspoken love of mine. But for now, I am just here… loving her in secret.

Salamat sa Joyride ng 2011

Akalain mo, 365 days na naman pala ang lumipas. Isang taon na naman ng mga ala-ala ang naipon natin. Hamak mo, ilang beses ba tayong kinabagan ng dahil sa mga halakhak at tawanan sa tuwing may kasiyahan tayo o nagkakatuwaan? Ilang panyo ba ang nabasa natin ng luha ngayon taon? Ilang bandehado ban g pagkain ang naubos natin sa mga simpleng kainan at foodtrip? Ilang case ng beer at bote ng alak ang naubos natin? Hayyyy hirap bilangin ano… pero sarap balik balikan lahat ng mga iyon… mga simple tambay, maghapong galaan, harutan, biruan, pikunan, tampuhan, away at kung anu-ano pa. Buti na lang kasama ko kayo noong 2011.

Pero bago ako mag-ggodbye kiss kay 2011 at salubungin ng ngiti si 2012… eh gusto ko muna magpasalamat sa BIG 10 OF MY 2011….

Unahin natin ang mga taong di naniwala sa kakayanan ko… nanmaliit sa akin, pinagdudahan ang aking pagkatao…inalipusta ako at in short mga umaway sa akin… salamat kasi ng dahil sa inyo… lalo akong tumibay. Natuto akong lumaban at natutong harapin ang mga pagsubok. Nakakatuwa nga eh… kasi sabi nila, di raw pupukulin ang puno kumg hindi ito hitik sa bunga… so alam ko na ibig sabihin nun.

Salamat din sa mga taong nakasama ko sa HACP at PCLA, lalo na kila Ana, Andrea, Bogz, Hannah, Saren, Mawin, Joshane, Kenneth, Hans, Eca, Keith, Shean, Shammah, Milky, Generome at Sarjie…Salamat kasi, pinadama nyo sa akin na mahalaga ako sa inyo. Kayo ay bahagi na ng buhay ko at din a mawawala sa puso ko.

Syempre makakalimutan ko ba ang mga parents na naniwala sa akin. Kay Ate Mhel na kahit kelan hindi ako binitawan, tnx dahil sayo nakilala ko at naranasan ko yung gift of music ni Kenneth, ditto lang po ako lagi para sa inyo. Kay Ate Cel, na kapatid ni espren Sam, salamat sa pagsuporta. Kay Ate Myrna, salamat pos a tiwala at salamat maski alam ko na hindi iba sa inyo ang nakabangga ko, pero di kayo nawalan ng tiwala sa akin.

Sa mg kasamahan at mga kaibigan ko sa Fusion, specially kay JC, Jil, Juliet at Joy, salamat kasi kayo yung kasama ko lagi at nagging dahilan kung bakit nakapag-adjust ako sa bago kong environment. Syempre pasasalamatan ko din ang favorite TL ko si Judoy, maski masungit yan, okz na okz yan.

Sa mga high school friends ko, Eduard, Ginalyn, Mariane, Hilda, Dominic at Batch 2001. Thanks kasi maski 10 years na ang lumipas eh hindi pa rin kayo nakakalimot. Kita kita na lang tayo sa reunion.

Sa Li Family, Tita Rose, Cham, Sherwin, Jam, Stevee at Claudine. Thanks at tinanggap nyo ako as part of your family. Salamat sa lahat ng mga pinagsamahan natin. Dito lang ako as your kuya.

Sa mga superfriends ko, kay Sam at Ann, salamat sa suporta at loyalty. Sana magtagal pa yung friendship natin hanggang sa mga matatanda na tayo.

Sa family ko…salamat sa pagmamahal at suporta. Sa Tatay ko, na maski bungangero ay mahal na mahal ako, sa Kuya ko na maski pasaway ay napakamaaalalahanin, sa Ate ko na very supportive, sa mga pamangkin ko na ubod na mga likot, mahal ko kayo. Teka…kay Carlos Adrian pala…maski di tayo magkadugo… higit pa sa kapatid ang turing ko sayo…salamat at tinuring mo ako na kuya. Welcome ka lagi sa bahay.

Kay “”baby” alam mo naman na mahal na mahal kita at lagi kang nasa puso ko. Kaw lang ang babae sa buhay ko sana tandaan mo yan.

At syempre kay Daddy God, salamat sa mga blessings at sa mga taong nakapaligid sa akin. Sana po i-guide nyo pa po ako sa 2012.

2012 na mga peepz!!! Salamat sa joyride ng 2011. Sana makasama ko pa kayo sa byahe ng aking buhay ngayong 2012…